„Trzeba walczyć o siebie”

[lead]Spotkanie pisarki – Joanny Jagiełło – z młodzieżą polickich szkół podstawowych zakładało rozmowę „wokół przemocy”. Kontakt z młodymi ludźmi Autorka rozpoczęła informacją o sobie. Dowiedzieliśmy się, że wydała 20 książek, w co trudno jej uwierzyć. Są wśród nich książeczki dla dzieci (na przykład „Babula Babalunga”), książeczki dla troszkę starszych dzieci („Pamiętnik Czachy”, „Czacha się buntuje”), powieści dla młodzieży (m.in. „Kawa z kardamonem”, „Czekolada z chili”, „Tiramisu z truskawkami”, „Mleko z miodem”, „Zielone martensy”, „Jak ziarnka piasku”). Wydała też tomiki poezji („Moje pierwsze donikąd”, „Perspektywa powietrzna”) oraz powieść kryminalną dla dorosłych „Taki wstyd”. Książki Autorki zdobywały wiele nagród. Powieść „Jak ziarnka piasku” uznana została przez polską sekcję IBBY za „Książkę roku 2018”, książka „Zielone martensy” otrzymała II nagrodę w IV edycji Konkursu Literackiego im. Astrid Lindgren, organizowanego przez Fundację ABCXXI – cała Polska czyta dzieciom, „Kawa z kardamonem” otrzymała nominację do nagrody polskiej sekcji IBBY Książka roku 2011 i nominację do Nagrody Donga za rok 2011. Ale to jeszcze nie koniec. „Pamiętnik Czachy” wpisano 16.06.2015 r. na Listę Skarbów Muzeum Sztuki Dziecięcej.[/lead]

Tyle książek, tyle nagród i wyróżnień, a dorośli mówili jej, że to nie jest prawdziwy zawód. Że przecież lepiej jest być adwokatem (chciała tego jej mama). A jej PRAWDZIWYM MARZENIEM zawsze było, by zostać PISARKĄ. Ale ponieważ nie ma szkoły czy uczelni dla pisarzy, skończyła anglistykę, bo myślała o utrzymaniu (to jest przecież bardzo istotny aspekt życia). Pracowała jako nauczycielka w gimnazjum i bardzo to lubiła. Pracowała też w korporacji, ale pięć lat temu z niej uciekła. Teraz prowadzi działalność na własny rachunek. Po trzydziestce stwierdziła, że napisze książkę. A trzeba zaznaczyć, że w tym czasie była w trakcie pisania pracy doktorskiej.
– Ale wiecie – mówiła do młodzieży – cały czas czułam, że to nie to, że to nie moja droga. Zdecydowałam się zawiesić pisanie doktoratu. BO TRZEBA WALCZYĆ O SIEBIE. I dodała po chwili: – Fascynuje mnie to, że są ludzie, którzy chcą spełniać swoje marzenia.

I w tym momencie zakończyła się część pierwsza spotkania z pisarką. Joanna Jagiełło poprosiła o pytania. Pierwsze z nich dotyczyło zarobków. Bo marzenia marzeniami, ale przecież trzeba żyć! To ile się zarabia na pisaniu książek? Pani Joanna z uśmiechem reaguje na to pytanie i szczerze odpowiada, że w większości wydawnictw za każdy sprzedany egzemplarz są tantiemy. To może być od kilku do kilkunastu procent od każdego egzemplarza. – To tak około 2 zł od książki. Niewiele, prawda? – dopowiada. Kolejne pytanie dotyczy ulubionych autorów. Pisarka ma ich wielu. Uwielbia książki przygodowe, w których odnajduje jakąś akcję i tajemnicę. Takie książki stara się też pisać sama. Do tej pory uwielbia Harrego Pottera, utożsamiała się od zawsze z Hermioną i nienawidziła Voldemorta. Czy lubi książki fantastyczne? Tak, a najbardziej przyciągają ją dystopie, czyli literatura przedstawiająca czarną wizję przyszłości. I taką książkę chciałaby kiedyś napisać. A czy jako autorka spotkała się z hejtem? Po krótkim namyśle odpowiada: – Napisałam książkę o sobie „Hotel dla twoich rzeczy”. Nie mogę powiedzieć, żeby to był hejt, ale nieprzychylne komentarze się zdarzały. Muszę Wam powiedzieć, że bardziej bałam się odbioru książki „Jak ziarnka piasku”, ale okazało się, że niepotrzebnie.

I właśnie Książka roku 2018 „Jak ziarnka piasku” stała się podstawą do rozmowy w drugiej części spotkania z Pisarką. Inspiracją do jej napisania stała się prawdziwa historia. – Bo ja bardzo lubię szukać inspiracji. Odnajduję je podczas moich wypraw pisarskich w różne miejsca. – nadmienia Joanna Jagiełło. Powieść powstała w nawiązaniu do reportażu „Zatoka świń”. Autorka króciutko omawia fabułę. Książka pokazuje problem przemocy seksualnej. Jedna z głównych bohaterek, która jej doświadcza, uważa, że jest to sytuacja bez wyjścia. Nie potrafi sobie poradzić z emocjami, przede wszystkim z olbrzymim poczuciem wstydu i popełnia samobójstwo. Drugiej bohaterce udaje się uwolnić z kręgu przemocy. – Książka jest o tym, że bardzo łatwo jest młodym ludziom – nastolatkom – dać się wplątać w jakieś trudne sprawy, durne sytuacje – mówiła Joanna Jagiełło. – Ja sama byłam kiedyś durna jak but i tylko krok dzielił mnie od katastrofy. Miałam szczęście, że nic złego się nie wydarzyło. Bo łatwo się zapomnieć, a potem się żałuje swoich zachowań. Pisarka mówiła o tym, że o niektórych problemach trudno rozmawiać nawet z najbliższymi. Ale warto i trzeba rozmawiać. A dzisiaj częściej kontaktujemy się poprzez media społecznościowe, komunikatory i smartfony, a nie bezpośrednio z drugim człowiekiem. I to jest błąd. Uczestnicy spotkania usłyszeli też, że należy reagować, jeśli widzimy, że coś się dzieje, że ktoś ma kłopoty. Powinniśmy okazać zainteresowanie, wykazać się empatią. Pomóc. I ROZMAWIAĆ. Bo nadal mało mówimy o trudnych sprawach. Na przykład o śmierci, o przemocy, szczególnie tej seksualnej. To takie kulturowe tabu.

Wszystko to, o czym mówiła Joanna Jagiełło podczas spotkania z młodymi ludźmi, odnajdziemy w jej książkach. Odnajdziemy sytuacje z naszego życia, na przykład problem „znikających rodziców”, kwestię tolerancji, odbioru drugiego człowieka i szacunku do niego, problem przemocy.

Na zakończenie usłyszeliśmy, że tabu trzeba przełamywać i rozmawiać o tym, co nas boli. Bo NIE JESTEŚMY SAMI. Bo obok zawsze jest KTOŚ, kto nas wysłucha i pomoże.

„Bo trzeba walczyć o siebie…”

[signature]Tekst: Katarzyna Ługiewicz
Fot.: Marta Juchnowicz

[/signature]